میرزا محمد همدانی كاظمینى، معروف به امام الحرمین و یكی از شاگردان شیخ، تاریخ فوت استاد خود را چنین به نظم آورده است:

منذ (عبدالحسین ) مولی البریا

فاض من ربه علیه النور

طار شوقاً الی البنان سریعـــاً

و دعاء الیه أرخ «غفور»

كه كلمه «غفور» مادّۀ تاريخ وفات اوست و مساوى ١٢٨۶ قمرى است.

میرزا محمدبن عبدالوهاب بن داوود همدانی کاظمی معروف به امام الحرمین، در سال 1302 ه.ق متولد شد. وی از عالمان شیعی، فقیه، ادیب، لغوی و نحوی و شاعر بزرگی بود. دارای حافظه قوی و خطی نیکو بود. در کاظمین ادبیات را آموخت و و در علوم مختلف کامل شد. همچنین در کاظمین به قضاوت منصوب شد و از جانب ناصرالدین شاه ملقب به امام الحرمین گردید. هرچند به روایت آقابزرگ تهرانی سلطان روم این لقب را به وی داده است. شعر عربی، عصمت الاذهان فی علم المیزان، منظومه ای در منطق، غنیمة السفر در شرح حال شیخ جعفر شوشتری از آثار اوست.

منبع: اعلام الشیعهًْ، ج2، ص714؛ ریحانهًْ الادب، چ1، 1327، ج2، ص401.

خواب دیدم عتباتم دلم ازعشق پر است 

من چو دریا شده ام ساحلم از عشق پر است 

خواب دیدم تو در آن معرکه سرمست غیور 

 سر بلند آمده ای، قامت سبزت پر نور 

سر بر آوردم از این زاویه تنگ به موج 

آتشی بود در آن سینه نهان، اندر اوج 

آتشی بود که می سوخت دل زارم را 

گرم می کرد دمی فرصت دیدارم را 

گفت شیخ: آمده ام تشنه امید حسین! 

عبد درگاه توام حضرت خورشید حسین 

شیخ می گفت و کلامش دم عیسایی داشت 

نفسش زمزمه روح مسیحایی داشت 

قاسم رفیعا

عضدالملك از صاحب‌منصبان قاجار از اين فقيه بزرگوار چنين ياد كرده است:

شيخ‌المشايخ العظام، العلامة الخبير والنحرير البصير، محقق الدقايق و مدقق الحقايق، تاج‌العلماء الاعلام، رواج المله والاسلام، سالك مدارج حكمت و صاعد معارج معرفت، خليل نار سلامت، كليم نور سعادت، پيكر فضل است؛ اصل اصول است و نسل حكم و خلاصۀ خود و نخبه ادب. از آن روز كه در عتبات عاليات توطن و تمكن نموده، همواره گلبن ايران از اثر پرتو عنايتش خرم و پيوسته گلستان شرايع اسلام از رشحات سحاب مكرمتش غيرت ارم...