سيد محسن امين گفته است:
شيخ عبدالحسين تهرانى حائرى ملقب به كامل شيخ العراقين، فقيهى دانشور و اصولى رجالى بود كه در ادبيات و فنون شعرى مهارت داشت و سرودههاى زيادى را به حافظهسپرده بود. بعد از تحصيلات در نجف اشرف و نايل گرديدن به مقام اجتهاد و كسب اجازات فقهى و روايى از استادان خود، به تهران بازگشت و مقام علمى و كمالاتش مورد قبول عامه و خاصه قرار گرفت. وى اين توفيق را به دست آورد كه در آبادانى مشاهد عراق بكوشد. مخطوطات نفيسى را در كتابخانهاى كه تأسيس كرده بود، فراهم آورد.(1)
ميرزا محمدعلى حبيبآبادى صاحب «مكارم الآثار» مىنويسد:
شيخ عبدالحسين تهرانى از اعاظم علما و فقهاى ربانى و ساكن كربلا كه در دربار ايران اعتبارى عظيم داشته و كتابى مُجَدوَل در روايات هر عصر تأليف كرده كه موفق به كامل نمودن آن نگرديده است.(2)
ميرزا محمدعلى مدرس تبريزى، مؤلف كتاب « ريحانة الادب » در معرفى او غالباً مطالب ميرزاحسين نورى و محدث قمى را آورده و خود افزوده است:
شيخ عبدالحسين مجتهدى است كه به دليل پژوهشهاى گسترده در مباحث فقهى، رجالى و ادبىاز نوادر معدود به شمار مىآيد و از تلامذه صاحب جواهر است، در پشتيبانى از موازين اعتقادى بسيار مصمم بود و مىكوشيد و برخى ترديدافكنىها را در اين باره، با استدلال و برهان و احاطه بر مبانى علوم و معارف اسلامى، به خوبى كنار مىزد. مساعى جميله در تعمير بارگاههاى مطهر ائمه در عتبات عراق معمول داشت.(3)
حسين محبوبى اردكانى از مورخان و محققان معاصر كه تعليقهاى بر كتاب «المآثر و الآثار» اعتمادالسلطنه نگاشته، در معرفى اين فقيه خدوم نوشته است:
شيخ عبدالحسين فرزند على، از دانشوران و مجتهدين تهران در اواخر قرن سيزدهم هجرى و از شاگران صاحب جواهر، مردى دانا، اهل زهد و پرهيزگار و در نظر دو دولت ايران و عثمانى محترم، معتبر و جليلالقدر بود. كتابخانه معتبرى داشت كه اگرچه وقف طلاب نمود، ولى گويا بعد از ارتحالش كتابهايش پراكنده گرديد.(4)
-----------------
1. ميرزا محمدعلى معلم حسيبآبادى، مكارم الآثار، ج٨، ص ٢٧٧٣.
2. ريحانة الادب، ج٣، ص٣٢٩.
3. المآثر والآثار، ج ٢، ص ۶۶٢.
4. اعيانالشيعه، ج ٧، ص ۴٣٩.